Drs.Hedwig van der Horst, vogel dierenarts

ARIE DE WEGWERPARA

Vrijwel  nooit wordt ik boos op  een klant van mij. Ik ga er altijd vanuit dat de mensen het beste voor hebben met de dieren die zij in huis halen en dat de fouten die zij maken voortkomen uit onwetendheid en niet uit gemakzucht. Op die ene uitzondering na.

Arie was een jonge blauwgele ara die door een mevrouw was gekocht toen zij vanwege een burn-out alleen thuis zat. Arie,toen nog 10 weken oud, zat de hele dag bij mevrouw op schoot, werd geaaid en gevoerd en mocht ’s nachts mee naar bed. Dit duurde een maand of vier. Toen was haar burn-out langzamerhand over en wilde zij wilde weer gaan werken. Arie snapte er niets van, weigerde te eten in zijn kooi en schreeuwde continu.

Ik heb  Arie in huis genomen en kreeg met veel training Arie zo ver dat hij niet meer gilde en rustig in een kooi of op een speelboom zijn ding deed. Alleen het eten bleef moeizaam. Hij moest twee of drie keer per dag uit de kooi  genomen worden om te eten. Arie werd opgehaald  en ging met de nodige instructies voor verdere training naar huis. Toen ik na twee weken belde om te vragen hoe het ging, vertelde de eigenares me (zonder in details te treden), dat het prima ging.

Een maand later stond zij bij mij op de stoep met een ara-kuiken . Ik dacht nog even dat het ging om een maatje voor Arie, maar nee. Ze vertelde me dat ze Arie had laten inslapen. Het trainen kostte teveel moeite. Op mijn vraag of ze niet gedacht had aan herplaatsing vertelde ze me dat ze niet wilde dat Arie een andere eigenaar kreeg. Punt. Geen verdere uitleg nodig volgens haar.  Toen heb ik haar verzocht om mijn praktijk te verlaten en om nooit meer bij mij terug te komen.

Pagegaaienwelzijn en keuzevrijheid,

Ik heb 15 jaar lang bij een papegaaienopvang gewerkt. En al die tijd heeft een vraag me bezig gehouden: moet je een vogel keuzevrijheid geven of moet je datgene doen waarvan je denkt dat het beste voor hem is? Ik zal deze vraag verduidelijken met een voorbeeld.

De meeste papegaaien die naar de opvang werden gebracht hadden hun hele leven doorgebracht in een kooi ter grootte van een nachtkastje. Iedereen verheugde zich altijd op het moment dat de dieren het park in mochten: eindelijk zouden ze kunnen vliegen, spelen, badderen in de regen en zonnen als het mooi weer was. De gemiddelde Coco en Lorre was vaak een stuk minder enthousiast. De nieuwelingen kropen in de grote binnenverblijven in een hoekje en bleven daar zitten. Om van de zon en regen te “genieten” moesten ze naar buiten gejaagd worden. Dan kropen ze daar in een hoekje en moesten ’s avonds weer naar binnen gejaagd worden.

Het merendeel van de papegaaien was, na een jaar of twee (!), wel gewend aan het leven dat ze leidden. Maar een behoorlijk aantal dieren bleef grote moeite houden met de ruimte, de andere papegaaien en het leven in de buitenlucht. Met de gedachte “een oude boom moet je niet verplanten” heb ik er wel eens over gedacht om al die dieren in hun kleine kooien te laten zitten. Maar ja, wat is erger? Veertig jaar in een te kleine kooi of 40 jaar twee maal per dag opgejaagd worden?

Helaas bestaat het opvangcentrum niet meer. Maar deze vraag komt nog wel eens bij me op als een klant me vraagt of hij zijn gaai er een plezier mee doet om er een vriendje bij te zetten of om hem in een grote volière in de tuin te huisvesten.